Connect with us

Actueel

Kopen Zonder Kijken-stel zet woning al na een dag in de verkoop

Avatar foto

Published

op

Kopen Zonder Kijken: Waarom sommige deelnemers hun droomwoning alweer verkopen

Het populaire televisieprogramma Kopen Zonder Kijken is weer van start gegaan en miljoenen Nederlanders stemden opnieuw af om te genieten van de inmiddels vertrouwde formule. Toch hangt er dit seizoen een waas van melancholie over het programma, want het is de laatste keer dat Martijn Krabbé als presentator te zien is. De reden hiervoor is helaas bij de meeste kijkers inmiddels bekend: de gezondheid van Krabbé laat het niet langer toe om op locatie aanwezig te zijn.

Maar naast het afscheid van een geliefde presentator, speelt er nog iets opvallends rondom het programma. Deelnemers die via het KZK-team aan hun zogenoemde ‘droomwoning’ kwamen, blijken die woningen soms verrassend snel weer van de hand te doen. Wat is hier aan de hand?

Moeilijk om nog geschikte woningen te vinden

Al in 2023 werd duidelijk dat de makers van Kopen Zonder Kijken steeds meer moeite hadden om geschikte kandidaten én geschikte huizen te vinden. De Nederlandse woningmarkt is immers nog altijd oververhit. De huizenprijzen zijn torenhoog, het aanbod is schaars en de eisen van deelnemers zijn soms lastig te combineren met het beschikbare budget.

Dat zorgt ervoor dat het werk van het team – met bouwdeskundige Bob Sikkes en makelaar Alex van Keulen – een steeds grotere uitdaging wordt. Toch slagen ze er keer op keer in om kandidaten een woning te bieden die vaak als ‘beter dan verwacht’ wordt ervaren.

Toch weer verhuizen?

Je zou denken dat als je via Kopen Zonder Kijken je perfecte woning hebt gevonden, je daar jaren of zelfs decennia met plezier blijft wonen. Toch blijkt dat lang niet voor iedereen het geval te zijn. Sommige deelnemers zetten hun nieuwe huis alweer snel te koop.

Veronica Superguide dook in de data op Funda en vond meerdere voorbeelden van voormalige deelnemers die hun woning alweer van de hand doen – en soms op zéér korte termijn. In een aantal gevallen blijkt er een duidelijke reden te zijn, maar andere verkopen roepen vooral verbazing op.

Alex en Pien – een bliksemverkoop met winst

Alex en Pien kregen via Kopen Zonder Kijken een prachtige woning in Nijmegen. Bij de onthulling waren ze door het dolle heen en het leek alsof ze hun droomhuis hadden gevonden. Toch duurde het niet lang voordat er een ‘Te Koop’-bord in de tuin verscheen.

Binnen zes maanden stond de woning op Funda. De reden? Gezinsuitbreiding. Alex en Pien gaven aan dat ze hun gezin gingen uitbreiden en het huis, hoe mooi ook, voor hen niet meer praktisch was. Maar de financiële uitkomst was niet slecht: ze kochten het huis voor 335.000 euro en verkochten het uiteindelijk voor ruim 500.000 euro. Een winst van meer dan 150.000 euro in minder dan een jaar.

Diana en Jeffrey – verkocht na één dag

Waar Alex en Pien nog enkele maanden bleven wonen, deden Diana en Jeffrey daar nog een flinke schep bovenop. Zij besloten hun woning zelfs al na één dag weer in de verkoop te zetten. Een unicum in de geschiedenis van Kopen Zonder Kijken.

Het stel was direct na de onthulling al niet erg enthousiast. Hun nieuwe huis bood slechts 10 vierkante meter extra ruimte ten opzichte van hun oude woning. Bovendien vonden ze het interieur somber en donker. Ze gaven het huis zelfs de bijnaam ‘de grafsteen’ – een duidelijke verwijzing naar hoe ze zich er voelden.

Diana en Jeffrey besloten al snel dat dit geen plek was waar ze gelukkig zouden worden. Inmiddels zijn ze verhuisd naar Nieuw-Vennep, waar ze nu wél in een woning wonen die volledig naar hun smaak is.

Joeke en Fernant – drie jaar later toch de verkoop

Joeke en Fernant maakten juist wél jarenlang gebruik van hun KZK-woning. Pas na drie jaar besloten ze de woning op Funda te plaatsen. De reden is niet helemaal bekend, maar waarschijnlijk was het een combinatie van persoonlijke groei, veranderde woonwensen en wellicht ook financiële mogelijkheden.

Ze vroegen 550.000 euro voor hun huis, een bedrag dat flink boven het gemiddelde ligt en mogelijk ook aangeeft dat er waarde is toegevoegd sinds de verbouwing door het KZK-team. Het huis is inmiddels verkocht, al is niet bekend wat het exacte verkoopbedrag is.

De keerzijde van televisiehuizen

Hoewel Kopen Zonder Kijken vaak gepresenteerd wordt als de ultieme oplossing voor woningzoekenden, laat deze trend ook een andere kant van het verhaal zien. Wonen gaat verder dan alleen een mooi huis. Persoonlijke omstandigheden veranderen, smaak kan evolueren, en soms voelt een woning gewoon niet als ’thuis’ – hoe goed het plaatje ook lijkt.

Daarnaast is het leven na de camera natuurlijk heel anders dan wat er op televisie wordt getoond. Kandidaten ervaren druk, stress, en soms wordt de werkelijkheid iets rooskleuriger voorgesteld dan het uiteindelijk blijkt te zijn. De invloed van familie, vrienden of veranderende werk- of gezinsomstandigheden kunnen allemaal bijdragen aan de beslissing om toch weer te verhuizen.

Speculatie of behoefte?

De snelle verkoop van een ‘televisiewoning’ roept ook ethische vragen op. Gebruiken sommige deelnemers het programma misschien om hun woning op te waarderen en daarna met winst te verkopen? Of is dit vooral toeval en worden de woningen oprecht met goede bedoelingen gekocht?

Experts in de vastgoedsector zeggen dat het lastig te meten is. In de meeste gevallen lijkt het te gaan om persoonlijke omstandigheden, maar dat neemt niet weg dat het tv-programma onbedoeld kan worden ingezet als middel om woningen aantrekkelijker te maken voor verkoop.

Een programma dat meer doet dan huizen zoeken

Wat vaststaat, is dat Kopen Zonder Kijken voor veel mensen meer is dan alleen een zoektocht naar een woning. Het gaat over vertrouwen, het loslaten van controle, en het overdragen van een van de belangrijkste keuzes in je leven aan een team van experts. Soms pakt dat perfect uit, en soms blijkt achteraf dat het toch niet helemaal is wat men had gehoopt.

Voor Martijn Krabbé, Bob Sikkes en Alex van Keulen is het telkens weer een uitdaging om niet alleen een huis te vinden, maar vooral een thuis te creëren. En hoewel het soms pijnlijk is om te zien dat mensen toch vertrekken, blijft de kern van het programma overeind: mensen helpen aan een kans die ze anders misschien nooit hadden gekregen.

Een afscheid én een erfenis

Nu het laatste seizoen met Martijn Krabbé als presentator is begonnen, kijken veel mensen met gemengde gevoelens. Enerzijds is er het plezier van een nieuw seizoen, anderzijds het verdriet om zijn onvermijdelijke afscheid. Martijn heeft zich jarenlang met hart en ziel ingezet voor het programma en was voor velen hét gezicht van Kopen Zonder Kijken.

Zijn vertrek markeert het einde van een tijdperk. Toch blijft zijn stem nog wel hoorbaar in de voice-overs van toekomstige seizoenen, die met meerdere bekende gezichten als gastpresentatoren worden voortgezet.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Funda (@funda.nl)

Conclusie

Kopen Zonder Kijken blijft een van de meest geliefde woonprogramma’s op de Nederlandse televisie, juist omdat het niet alleen over huizen gaat, maar over mensen. En mensen veranderen, net als hun omstandigheden. Dat sommige deelnemers hun woning uiteindelijk weer verkopen, is geen bewijs van mislukking – het is simpelweg het leven zoals het is.

Wat blijft, is de inspiratie die het programma biedt: vertrouwen durven geven, dromen najagen en geloven dat er altijd een plek is waar jij je écht thuis kunt voelen – zelfs als die plek uiteindelijk een tussenstation blijkt te zijn.

Actueel

Suzie kan al jaren geen werk krijgen: ”Door mijn achternaam neemt niemand mij aan”

Avatar foto

Published

op

Een vrouw die zichzelf Suzie noemt, is de wanhoop nabij. Al maanden, inmiddels zelfs jaren, probeert ze een baan te vinden, maar telkens loopt ze tegen een onzichtbare muur aan. Niet omdat ze geen diploma’s heeft, niet omdat ze geen ervaring kan overleggen, maar – zo stelt ze zelf – vanwege haar achternaam. Die wordt door digitale systemen aangemerkt als “aanstootgevend”, waardoor ze in veel gevallen niet eens door de eerste stap van een online sollicitatieprocedure komt.

Een probleem dat begint bij een naam

Wanneer ouders hun kind een naam geven, denken ze zelden aan mogelijke obstakels op de arbeidsmarkt. Toch blijkt voor sommige mensen een naam later in het leven wel degelijk problemen te veroorzaken. Dat geldt niet alleen voor voornamen, maar ook voor achternamen. Suzie’s verhaal laat zien hoe ver dat kan gaan in een tijd waarin computers en algoritmes steeds vaker bepalen wie er wel en niet wordt toegelaten tot systemen.

Suzie is werkloos en actief op zoek naar een nieuwe baan. Zoals veel mensen doet ze dat online, via vacaturesites en digitale sollicitatieportalen. Maar bij het invullen van haar persoonsgegevens gaat het regelmatig mis. Haar achternaam wordt automatisch geblokkeerd of gemarkeerd als ongepast. Het gevolg: ze kan haar sollicitatie niet afronden, of krijgt direct een foutmelding.

Van menselijk oordeel naar algoritmische afwijzing

In het Verenigd Koninkrijk, waar Suzie woont, is discriminatie op basis van naam wettelijk verboden. Werkgevers mogen kandidaten niet uitsluiten vanwege afkomst, geslacht, religie of andere persoonlijke kenmerken. Toch merkt Suzie dat die bescherming in de praktijk niet altijd werkt, zeker niet wanneer beslissingen worden overgelaten aan geautomatiseerde systemen.

Volgens haar ligt het probleem niet bij individuele recruiters, maar bij filters die zijn ingebouwd in software. Die filters zijn bedoeld om scheldwoorden, haatdragende taal en ongepaste termen te weren. In haar geval slaan die systemen echter door. Haar achternaam wordt door het systeem niet herkend als familienaam, maar als een term die in bepaalde contexten als kwetsend kan worden ervaren.

Het gevolg is dat Suzie keer op keer wordt buitengesloten, nog voordat een mens haar cv heeft gezien.

“Ik word niet eens beoordeeld”

In een video op TikTok vertelt Suzie openhartig over haar frustratie. Ze legt uit dat ze talloze sollicitaties heeft willen versturen, maar dat ze telkens strandt bij hetzelfde punt. “Ik kom niet eens door de formulieren heen,” zegt ze. “Het systeem accepteert mijn achternaam niet.”

Ze benadrukt dat het hier niet gaat om een bijnaam of zelfgekozen gebruikersnaam, maar om de naam waarmee ze is geboren. “Ik heb hier niet om gevraagd,” legt ze uit. “Dit is gewoon mijn achternaam. Het is niet mijn schuld hoe die in andere landen of contexten wordt geïnterpreteerd.”

Suzie vraagt zich hardop af of dit juridisch wel mag. In haar video richt ze zich zelfs tot advocaten en juristen: kan dit worden gezien als discriminatie, ook al is het een computer die haar tegenhoudt?

Meer dan alleen werk

Het probleem beperkt zich volgens Suzie niet tot solliciteren. Ook bij het aanmaken van profielen op sociale media of andere online platforms loopt ze tegen dezelfde blokkade aan. Haar achternaam wordt “geflagged”, waardoor accounts worden geweigerd of handmatig moeten worden gecontroleerd. Dat kost tijd en energie, en zorgt ervoor dat ze zich steeds opnieuw moet verantwoorden.

Voor Suzie voelt het alsof ze voortdurend moet uitleggen wie ze is en waarom haar naam geen kwaad bedoelt. “Het is vermoeiend,” zegt ze. “Je wordt al afgewezen voordat je iets hebt kunnen laten zien van jezelf.”

@official_suzyq

Can a lawyer tell me if this is even legal?? to discriminate against someone for the last name they were literally born w? It’s not my fault the Americanized version of my last name is spelled like that 🥲

♬ song Farben by orange sector – user47977063046

De schaduwzijde van automatische moderatie

Haar verhaal raakt aan een breder maatschappelijk probleem. Steeds meer processen worden geautomatiseerd, van sollicitaties tot contentmoderatie. Algoritmes nemen beslissingen op basis van lijsten, patronen en filters. Dat is efficiënt, maar niet altijd rechtvaardig.

Automatische systemen hebben geen context, geen nuance en geen begrip van individuele situaties. Ze herkennen woorden, maar geen mensen. Daardoor kunnen ze onbedoeld schade aanrichten, zeker bij namen die in verschillende talen of culturen een andere betekenis hebben.

Experts waarschuwen al langer dat algoritmes bestaande ongelijkheden kunnen versterken. Wat bedoeld is als bescherming tegen misbruik, kan omslaan in uitsluiting van onschuldige gebruikers.

Psychologische impact

Voor Suzie heeft de situatie niet alleen praktische gevolgen, maar ook emotionele. Elke afgewezen sollicitatie voelt als een bevestiging dat ze er niet bij hoort. Dat kan het zelfvertrouwen aantasten, zeker wanneer iemand al langere tijd zonder werk zit.

Ze benadrukt dat ze graag wil werken, bijdragen en vooruitkomen. “Ik vraag geen voorkeursbehandeling,” zegt ze. “Ik wil alleen een eerlijke kans.”

Het gevoel machteloos te zijn tegenover een systeem waar je geen invloed op hebt, maakt het extra zwaar. Je kunt je naam niet zomaar veranderen, en zelfs als je dat zou willen, voelt dat voor haar als toegeven aan een onrechtvaardig systeem.

Juridische vragen

De kernvraag die Suzie stelt, is relevant voor veel mensen: wie is verantwoordelijk wanneer een algoritme discrimineert? Is dat de werkgever, de softwareleverancier, of niemand?

Hoewel de wet discriminatie verbiedt, loopt de regelgeving vaak achter op technologische ontwikkelingen. In veel gevallen is het moeilijk aan te tonen dat een afwijzing het gevolg is van een geautomatiseerd filter, laat staan om daar juridische stappen tegen te ondernemen.

Toch groeit de aandacht voor dit soort kwesties. In Europa en het Verenigd Koninkrijk wordt steeds vaker gesproken over transparantie van algoritmes en de plicht om menselijke controle in te bouwen.

Een oproep tot bewustwording

Suzie deelt haar verhaal niet alleen om haar eigen situatie te verbeteren, maar ook om aandacht te vragen voor anderen die mogelijk met vergelijkbare problemen te maken hebben. Ze vermoedt dat zij niet de enige is, maar dat veel mensen simpelweg niet weten waarom ze steeds worden afgewezen.

Haar boodschap is helder: technologie mag geen excuus zijn om mensen uit te sluiten. Systemen moeten worden aangepast zodat ze rekening houden met echte namen en echte levens.

Meer dan een persoonlijk verhaal

Wat begint als een individueel probleem, raakt aan grotere vragen over gelijkheid, inclusiviteit en de rol van technologie in ons dagelijks leven. Suzie’s ervaring laat zien dat discriminatie niet altijd openlijk of bewust hoeft te zijn om schadelijk te zijn.

In een wereld waarin steeds meer beslissingen door computers worden genomen, is het cruciaal dat die systemen eerlijk, flexibel en mensgericht zijn. Anders blijven mensen zoals Suzie vastlopen – niet door gebrek aan talent, maar door een naam die nooit een obstakel had mogen zijn.

Voorlopig blijft ze solliciteren, ondanks de tegenslagen. Maar haar verhaal zet aan tot nadenken: hoe zorgen we ervoor dat digitale hulpmiddelen mensen helpen, in plaats van hen onzichtbaar buiten te sluiten?

Continue Reading

Trending

  • Actueel12 maanden geleden

    Hardnekkige gerucht blijkt tóch waar: ‘Dit heeft Marco Borsato allemaal met Maan gedaan!’

  • Actueel11 maanden geleden

    Jutta Leerdam stapt in ijsbad en laat per ongeluk een beetje teveel zien

  • Actueel11 maanden geleden

    Martijn Krabbé deelt verdrietig bericht: ‘Zo lang heb ik nog’

  • Actueel11 maanden geleden

    Kijkers geschokt door actie van gast in Lang Leve de Liefde: slurf tevoorschijn gehaald

  • Actueel12 maanden geleden

    André Hazes deelt per ongeluk beelden van vrij partijtje met Monique Westenberg

  • Actueel11 maanden geleden

    Volgers verdrietig door heftige post van Emma Heesters 😔

  • Actueel11 maanden geleden

    Ophef: Lang Leve de Liefde-deelnemers Laura en Duco liggen te wippen en geven volledige show weg

  • Actueel11 maanden geleden

    Zangeres Maan laat op podium zien wat ze in huis heeft tijdens optreden. Daar kunnen de mannen wel van genieten