Actueel
Zoon Rob de Nijs besluit morgen niet naar uitvaart te komen en dit is de reden

Een waardig afscheid voor Rob de Nijs, zonder Belinda Meuldijk en zoon Yoshi
Morgen vindt in het DeLaMar Theater in Amsterdam een groots en emotioneel afscheid plaats van een van de grootste iconen uit de Nederlandse muziekgeschiedenis: Rob de Nijs. Fans, collega’s en naasten krijgen de gelegenheid om afscheid te nemen van de zanger, die generaties wist te raken met zijn stem, teksten en charisma.
Het afscheid zal in twee delen plaatsvinden: in de ochtend kunnen fans van Rob een laatste groet brengen tijdens de publieke opbaring, en in de middag volgt een besloten ceremonie voor genodigden. Toch zullen er opvallende afwezigen zijn tijdens deze herdenkingsdag.
Afwezigheid van Belinda Meuldijk en zoon Yoshi
Ondanks een officiële uitnodiging hebben Belinda Meuldijk, de ex-vrouw van Rob de Nijs, en hun zoon Yoshi besloten om niet aanwezig te zijn bij het eerbetoon in het DeLaMar Theater. Dit nieuws werd bevestigd door hun advocaat, HJ van der Tak, aan het Algemeen Dagblad. Volgens de raadsman kiezen Belinda en Yoshi voor een meer persoonlijke, intieme manier van herdenken.
“Zij verkiezen het om Rob op een kleine, persoonlijke wijze te herdenken, maar hopen uiteraard op een mooi en waardig afscheid voor publiek en genodigden in het theater,” aldus Van der Tak. Hij voegde eraan toe dat Belinda iedereen vriendelijk verzoekt om de privacy van haar en haar zoon in deze moeilijke tijd te respecteren.
Een persoonlijk eerbetoon in muziek
Een week na het 0verlijden van Rob besloot Belinda Meuldijk zich alsnog publiekelijk uit te spreken. In plaats van een verklaring of interview, koos zij voor een artistiek eerbetoon: een door haar geschreven lied dat oorspronkelijk bedoeld was voor Rob zelf. Het nummer, getiteld ‘Ooit Zal Ik Een Herinnering Zijn’, was bedoeld om door Rob gezongen te worden. Helaas liet zijn gezondheid dat niet meer toe.
In plaats daarvan werd het lied ingezongen door zanger Han Kooreneef en op Facebook gedeeld door Meuldijk. De emotionele lading van het nummer raakte veel fans diep. In de reacties stroomden woorden als ‘kippenvel’, ‘tranen’ en ‘wat een prachtig afscheid’ binnen. Het lied gaf een stem aan het verdriet van velen en diende tegelijkertijd als dankbetuiging aan een man die zoveel heeft betekend voor de Nederlandse muziek.
De bijzondere band tussen Rob en Belinda
De band tussen Rob de Nijs en Belinda Meuldijk was zowel professioneel als persoonlijk intens. Ze waren 22 jaar getrouwd – van 1984 tot 2006 – en hun samenwerking heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten op de Nederlandse popmuziek. Belinda was niet alleen zijn vrouw, maar ook zijn belangrijkste tekstschrijver. Zij schreef mee aan een indrukwekkend aantal van zijn grootste hits.
Dankzij haar scherpe pen en Robs karakteristieke stem ontstonden tijdloze nummers die nog steeds in vele harten voortleven. Liedjes als ‘Zondag’, ‘Het Werd Zomer’ en ‘Banger Hart’ – ze droegen de signatuur van Meuldijk. Hun samenwerking was creatief vruchtbaar, zelfs in de periodes dat hun relatie op privévlak moeizaam verliep.
Uit hun huwelijk werden twee zonen geboren: Robbert en Yoshi. Na hun scheiding vond Rob opnieuw de liefde bij Henriëtte Koetschruiter, met wie hij zoon Julius kreeg. Julius is nu dertien jaar oud en verloor zijn vader op jonge leeftijd. Het verlies van Rob laat dus niet alleen een culturele leegte achter, maar ook een persoonlijke, binnen zijn gezin en familie.
Het eerbetoon in het DeLaMar Theater
Woensdag wordt Rob de Nijs herdacht in het DeLaMar Theater, een locatie die symbool staat voor theater, cultuur en muzikaliteit – thema’s die het leven van Rob kenmerkten. In de ochtend kunnen fans afscheid nemen van de zanger tijdens een publieke opbaring. Vele bewonderaars zullen ongetwijfeld de moeite nemen om hun idool een laatste groet te brengen.
Later die dag vindt er een besloten ceremonie plaats voor genodigden uit de muziekindustrie, familie en vrienden. Daar zal Rob worden geëerd met muziek, herinneringen en toespraken die zijn bijzondere carrière in de schijnwerpers zetten.
Hoewel Belinda en Yoshi daarbij dus niet aanwezig zijn, zullen hun bijdragen aan zijn leven en werk ongetwijfeld onderdeel zijn van het eerbetoon. Want hoe persoonlijk hun afwezigheid ook is, hun invloed op Robs carrière – en vice versa – is onmiskenbaar.
Een leven vol hoogtepunten en diepe indrukken
Rob de Nijs begon zijn carrière in de jaren ’60 en groeide uit tot een van de bekendste zangers van Nederland. Met zijn warme stem, stijlvolle voorkomen en gevarieerde repertoire bouwde hij een enorme schare trouwe fans op. Van rock-‘n-roll tot levenslied, van pop tot musical: Rob de Nijs was een muzikale kameleon.
Zijn muziek verbond generaties, en zijn concerten – ook tot op hoge leeftijd – waren steevast emotionele gebeurtenissen. Zelfs nadat hij de diagnose Parkinson kreeg, bleef hij optreden, vastberaden om zijn afscheidstournee af te maken. Die toewijding en passie maakten hem geliefd bij zowel publiek als collega’s.
Respect voor persoonlijke keuzes
De keuze van Belinda Meuldijk en Yoshi om afwezig te zijn bij het publieke afscheid is begrijpelijk in het licht van hun persoonlijke geschiedenis met Rob. Waar rouw vaak collectief wordt beleefd, is het ook iets diep individueels. Wat voor de één helend is, kan voor de ander juist pijnlijk zijn.
Door zich terug te trekken uit de publieke ceremonie, geven Belinda en haar zoon zichzelf de ruimte om op hun eigen manier afscheid te nemen van een geliefde ex-partner en vader. Tegelijkertijd spreken ze hun waardering uit voor het eerbetoon dat wél plaatsvindt. Het onderstreept hun respect voor Rob als kunstenaar, zonder dat zij daarbij fysiek aanwezig hoeven te zijn.
Een les in liefde, verlies en loslaten
De aanstaande herdenking van Rob de Nijs herinnert ons eraan hoe groot zijn nalatenschap is. Niet alleen als zanger, maar als vader, partner, vriend en inspiratiebron. Zijn stem heeft miljoenen mensen geraakt – soms met blijdschap, soms met troost, maar altijd met gevoel.
De afwezigheid van Belinda en Yoshi benadrukt dat verdriet en rouw in vele vormen komen. Ieder verwerkt verlies op zijn eigen manier. Voor sommige mensen is stilte troostrijker dan applaus. Voor anderen is muziek het medicijn dat woorden tekort laat schieten.
Wat ons allemaal bindt, is de dankbaarheid voor wat Rob de Nijs heeft nagelaten. Zijn muziek leeft voort in radioprogramma’s, playlists, herinneringen en – zoals Belinda treffend liet horen – in liedjes die spreken vanuit het hart.
Tot slot: een afscheid met twee gezichten
Morgen nemen we afscheid van een muzikale legende. In het DeLaMar Theater zullen honderden mensen stilstaan bij het leven van Rob de Nijs, zijn muziek en zijn impact op Nederland. Tegelijkertijd zullen anderen, zoals Belinda en Yoshi, dat op hun eigen manier doen.
Het verschil in vorm doet niets af aan de inhoud. Of je nu in een theater staat of thuis luistert naar een lied: het gaat om de liefde, de herinnering en het respect. En dat is precies wat Rob verdient.
Rust zacht, Rob de Nijs. Jij bent geen herinnering geworden – je bent er nog, in elke noot die klinkt.

Actueel
Zangeres Sieneke doet walgelijke uitspraken over Suzan & Freek

Verdriet bij opa Wim: “Ik mis mijn kleindochter Sieneke in deze laatste fase van mijn leven”
Voor veel mensen is de band met een kleindochter iets om te koesteren, zeker in kwetsbare tijden. Zo ook voor Wim, de opa van zangeres Sieneke Peeters. Hij kampt met ernstige gezondheidsproblemen en leeft met de wetenschap dat zijn tijd beperkt is. In alle openheid vertelt hij over zijn verdriet in deze laatste levensfase: het gemis van contact met zijn dierbare kleindochter, met wie hij ooit zo’n hechte band had.
Een moeilijke diagnose, een moeilijke periode
Wim lijdt aan uitgezaaide slokdarmk*nker, en de prognose is weinig hoopgevend. De behandelingen bieden mogelijk geen uitkomst meer, en hij voelt zijn krachten afnemen. “De afgelopen twee maanden ben ik voor mijn gevoel met vijftig procent achteruit gegaan,” vertelt hij in een interview met het weekblad Story.
In deze periode van onzekerheid en fysieke achteruitgang snakt Wim naar nabijheid van zijn dierbaren. Zijn grootste wens? Tijd doorbrengen met zijn familie, en in het bijzonder met Sieneke, zijn oudste kleindochter.
Een stille afstand
Wat Wim het meest raakt, is het uitblijven van contact. “Ik heb tot op heden niets van Sieneke of haar ouders vernomen,” vertelt hij. “Ze zijn niet langs geweest. Dat doet ontzettend veel pijn. Sieneke is mijn eerste kleinkind, en ik heb haar altijd gesteund. Ik ben zo trots op haar carrière geweest, op hoe ze zich als zangeres heeft ontwikkeld.”
De pijn in zijn stem is voelbaar. Wim zoekt niet naar schuldigen, maar spreekt uit wat hem raakt: het gevoel dat hij er op dit kwetsbare moment alleen voor staat, zonder een simpel berichtje of bezoekje van een van de mensen die hem het meest dierbaar zijn.
Een breuk in de familieband?
In het interview geeft Wim aan dat er in het verleden spanningen zijn geweest binnen de familie, met name tussen hem en Sienekes vader. “Kijk, ik snap dat kinderen vaak de kant van hun ouders kiezen. Dat is menselijk. Maar nu ik in deze situatie zit… dan hoop je toch dat er iets van menselijk contact overblijft.”
Hij spreekt zijn verdriet uit zonder harde woorden, maar wel met duidelijk gemis. “Het gaat me niet om het verleden. Het gaat me om nu. Om het moment. Om de verbinding.”
Steun aan anderen, gemis dichtbij
Wat het voor Wim extra verwarrend maakt, is het feit dat hij ziet hoe Sieneke zich wel betrokken toont bij anderen in soortgelijke situaties. Zo liet ze onlangs via Instagram weten mee te leven met het nieuws over Freek Rikkerink van het muzikale duo Suzan & Freek, bij wie uitgezaaide longk*nker is vastgesteld.
“Ze schreef onder een post van Freek hoe erg ze het vond, en wenste hen kracht en sterkte toe. En dat siert haar,” zegt Wim. “Het is mooi dat ze zo meevoelt. Maar ik begrijp dan niet waarom ze mij niet even een berichtje stuurt. Ik ben toch haar opa?”
Zijn woorden zijn niet bedoeld als verwijt, maar als verwondering. Een zacht uitgesproken vraag die blijft hangen: hoe kan je wél meeleven met mensen die je van een afstand kent, maar zwijgen tegenover iemand uit je eigen familie?
De kracht van een knuffel
Wim benadrukt dat hij niet veel verlangt. Geen grote gebaren, geen eindeloze gesprekken. Alleen het gevoel dat hij er niet helemaal alleen voor staat. “Een bezoekje. Een knuffel. Een hand op mijn schouder. Dat is toch waar familie voor is?”
Hij hoopt dat er alsnog contact komt. Dat er een kans is op een moment van erkenning. “Ik zou het geweldig vinden als Sieneke gewoon even langs zou komen. Even zou laten weten dat ze aan me denkt.”
Geen dreiging, maar een grens
Op de vraag of hij er vrede mee zou hebben als het contact uitblijft tot het allerlaatste moment, klinkt hij verdrietig. “Ik weet hoe mijn vrouw en andere zoon erin staan. Als het stil blijft tot het moment dat ik écht stervende ben, dan zullen zij het moeilijk vinden als er dan ineens contact gezocht wordt.”
Het is geen dreigement, maar eerder een weergave van de kwetsbaarheid die zich opstapelt als relaties te lang onbeantwoord blijven. Als stilte te luid wordt.
Een verhaal dat verder reikt
Het verhaal van Wim is niet uniek. In veel families speelt er onuitgesproken spanning, zijn er oude wonden die het contact bemoeilijken. En toch, juist in tijden van z!ekte of afscheid, wordt de wens om verbinding vaak groter. Niet alleen bij de z!eke, maar ook bij familieleden die mogelijk met twijfels of ongemak zitten.
Sieneke heeft zich tot nu toe niet publiekelijk uitgelaten over de situatie met haar opa. Wat er aan haar kant speelt, weten we niet. Misschien is het verdriet, misschien is het complexer. Zoals dat in families vaak het geval is. Maar het is goed om ook het perspectief van iemand als Wim te horen: een man die weet dat zijn tijd beperkt is, en die vooral verlangt naar een paar momenten van nabijheid.
Liefde hoeft geen perfect verleden
Het verhaal van Wim herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om in het nu verbinding te zoeken. Ook als het verleden hobbelig was. Ook als het contact verwaterd is. Want de behoefte aan liefde, erkenning en aanwezigheid blijft bestaan — tot het allerlaatste moment.
Misschien leest Sieneke dit ooit. Misschien niet. Maar wat Wim in zijn woorden laat zien, is universeel: de wens om gehoord en gezien te worden door de mensen van wie je houdt.
Hoop op een brug
Of het contact nog hersteld wordt, is onzeker. Maar de deur lijkt van Wims kant nog altijd op een kier te staan. Niet voor een gesprek over het verleden, maar voor een knuffel in het nu. Voor het uitspreken van liefde, zonder voorwaarden.
Zijn verhaal roept op tot reflectie. Niet alleen voor Sieneke, maar voor iedereen die worstelt met familiebanden. Want soms zijn het juist de kleine gebaren die in de laatste hoofdstukken van iemands leven de meeste betekenis dragen.
Conclusie: kwetsbaarheid verdient nabijheid
In een periode waarin Wim afscheid moet nemen van zijn gezondheid en mogelijk van het leven zelf, is zijn grootste wens verrassend eenvoudig: verbinding met zijn kleindochter. Niet vanuit verwijt, maar vanuit liefde.
Zijn woorden zijn een zachte oproep aan ieder van ons: laat trots, verleden en misverstanden niet in de weg staan van menselijkheid. Want als de tijd schaars is, worden de momenten samen onbetaalbaar.
-
Actueel5 maanden geleden
Hardnekkige gerucht blijkt tóch waar: ‘Dit heeft Marco Borsato allemaal met Maan gedaan!’
-
Actueel4 maanden geleden
Martijn Krabbé deelt verdrietig bericht: ‘Zo lang heb ik nog’
-
Actueel5 maanden geleden
Jutta Leerdam stapt in ijsbad en laat per ongeluk een beetje teveel zien
-
Actueel5 maanden geleden
Volgers verdrietig door heftige post van Emma Heesters 😔
-
Actueel5 maanden geleden
André Hazes deelt per ongeluk beelden van vrij partijtje met Monique Westenberg
-
Actueel4 maanden geleden
Kijkers geschokt door actie van gast in Lang Leve de Liefde: slurf tevoorschijn gehaald
-
Actueel4 maanden geleden
Ophef: Lang Leve de Liefde-deelnemers Laura en Duco liggen te wippen en geven volledige show weg
-
Actueel5 maanden geleden
😱 Nieuwe onthullingen in de zaak Marco Borsato: dit geloof je niet!